BBC-ի տեղեկացմամբ՝ Դոնալդ Թրամփը հայտարարել է, որ առայժմ չի ցանկանում նոր պատժամիջոցներ սահմանել Ռուսաստանի նկատմամբ, որպեսզի չվնասի խաղաղ գործընթացին։ Նրա դիտարկմամբ՝ ռուս-ուկրաինական հակամարտությունը պետք է մնար Եվրոպայի խնդիրը, ԱՄՆ-ը չպետք է միջամտեր, և եթե էական առաջընթաց չլինի, ԱՄՆ-ը իր դերը կարգավորման հարցում կզիջի Եվրոպային։ Նա հավաստիացրել է, որ ամերիկացի զինվորներ ՈՒկրաինայում չեն լինի։                
 

Գագիկ Հարությունյան. Ողջ հետխորհրդային տարածքում հոգևոր դաշտի մեծ դեֆիցիտ կա

Գագիկ Հարությունյան. Ողջ հետխորհրդային տարածքում հոգևոր դաշտի մեծ դեֆիցիտ կա
25.02.2017 | 09:18

Եվրասիականության ակունքները և եվրասիական ինտեգրման կոնցեպտուալ հիմքերն էին փետրվարի 24-ին ներկայացնում «Նորավանք» գիտակրթական հիմնադրամի, «Ինտեգրացիա և զարգացում» հասարակական կազմակերպության համատեղ քննարկման ժամանակ:
«Նորավանք» գիտակրթական հիմնադրամի տնօրեն Գագիկ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԻՆ հարցրի.


-Ի՞նչ տվեց մեզ եվրաինտեգրումը:
-2015-ից մենք միացել ենք ԵԱՏՄ-ին և մեր հանրության մեջ լավագույն դեպքում իշխում է այն մտայնությունը, որ այդ քայլը Հայաստան-Ռուսաստան հարաբերությունների ամրապնդման համար էր:
-Այդպես չէ՞:
-Այդպես է, միևնույն ժամանակ եվրասիականությունը ենթադրում է ավելի լայն հասկացությունների դաշտ, որի պատկերացումները մենք չունենք: Խիստ հրատապ խնդիր է՝ հասկանալ, թե ի՞նչ ենք պատկերացնում ասելով «Եվրասիա», ի՞նչն է միավորելու եվրասիական ազգերին, ի՞նչ գաղարախոսություն ունեն, որտե՞ղ են եվրասիական քաղաքակրթական ակունքները:
-Իսկ կա՞ն այդ ակունքները, թե՞ կա աշխարհագրական տարածք, որ միավորվում է տնտեսական ու քաղաքական նպատակահարմարությամբ:
-Անշուշտ կա քաղաքակրթական բովանդակություն, որի մասին խոսում էին դեռ 19-րդ դարում, 20-րդ դարի 20-ական թթ. ռուս վտարանդիները Փարիզում փորձում էին հասկանալ աշխարհում ռուսական առաքելությունը: Նրանք հասկանում էին, որ Խորհրդային Միությունը շարունակում է Ռուսական կայսրության ավանդույթները և պետք է դիտել որպես պատմական մեկ ամբողջություն, մեկ տրամաբանության մեջ: Գտնվելով Արևմուտքում՝ նրանք ընդունում էին, որ եվրասիական քաղաքակրթությունը պետք է դիմադրի արևմտյան պրագմատիկ և շահադիտական քաղաքակրթությանը: Այս տեսակետի հիմքում իշխան Տրուբեցկոյի մտքերն էին, վտարանդիական շարժումը այդպես էլ ավարտվեց՝ Տրուբեցկոյի մահով:
-Հայրենաբաղձություն չկա՞ր այդ տեսակետի մեջ:
-Կար, բայց հայրենաբաղձությունը ծագում է, երբ ինչ-որ պահանջներ չեն բավարարվում իրականության մեջ: Խորհրդային Միությունում եվրասիականությանը բավականին սառն էին վերաբերվում, թեման գրեթե չէր շոշափվում մամուլում ու գրականության մեջ:
-ԱՊՀ-ի հիմնադրումից հետո եվրասիականությունը մոդայիկ դարձավ, հիմա նույնիսկ ԱՊՀ-ն ավելորդ է դառնում, երբ կա ԵԱՏՄ-ն, այո՞:
-Եվրասիականությունը սկսեց վերակենդանանալ ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո: ԽՍՀՄ-ի փլուզման մեջ բավականին մեծ դերակատարում ուներ այլախոհական շարժումը, որի անդամները շատ հարցերում իրոք ճիշտ էին: Բայց ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո նրանցից շատերը մեծ հիասթափություն ապրեցին: Երբ հաստատվեցին ազատական հարաբերությունները, նրանք տեսան, որ դա էլ դրախտի ճանապարհը չէ: Ռուաստանի արտադրական, տնտեսական, ֆինանսական կորուստները ԽՍՀՄ-ի փլուզումից ավելի մեծ էին, քան հայրենական պատերազմի ժամանակ: Քանդվեց արդյունաբերությունը, առավել մեծ էր գիտության և կրթության ոլորտի անկումը: 1918-23 թթ., երբ Ռուսաստանում քաղաքացիական պատերազմ էր, գիտահետազոտական 29 հաստատություն ստեղծվեց, ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո միայն Ռուսաստանում փակվեց գիտահետազոտական 4000 ձեռնարկություն: Նույնը վերաբերում է Խորհրդային Հայաստանին, որտեղ 200-ից ավելի գերատեսչական ինստիտուտներ կային և գրեթե բոլորն անհետացան: Պարզվեց՝ սոցիալիստական համակարգում ամեն ինչ չէ, որ վատ է, ուղղակի այդ համակարգը դարձել էր մոնոպոլ, իսկ մոնոպոլիաները, որպես կանոն, վատ են վերջացնում: Պետք է ունենալ բազմագաղափարախոսական ուղղություն: ԽՍՀՄ-ը, որ շարունակում էր ռուսական կայսրությունը, ինքնավարություն տվեց փոքր ազգերին՝ օրինակ, Սիբիրի փոքր ազգերը ստացան ինքնավարություն, ունեցան գիտությունների ակադեմիա, օպերայի և բալետի թատրոններ: Երբ դա դիտարկում ենք անգլոսաքսոնյան կայսրություններում, տեսնում ենք, որ տեղաբնակները լավագույն դեպքում ռեզերվացիաներում էին հայտնվում:
-Այսօր ո՞րն է եվրասիականության քաղաքակրթական արժեքը:
-Մեզ միավորում է անցած ճանապարհը, շուտով 200 տարին կլրանա, որ Հայաստանի արևելյան հատվածը մտավ Ռուսական կայսրության կազմի մեջ:
-Այո, բայց այդ տարածքում միայն Ռուսաստանը չէ, գործնականում մենք՝ քրիստոնյաներս, միավորվում ենք մուսուլմանական տարածքի հետ:
-Չեմ կարծում, որ միավորվում ենք, մենք համատեղ գործունեություն ենք ծավալում ու այդ ճանապարհին շատ մեծ խնդիրներ կան: Միևնույն ժամանակ կան և ընդհանրություններ: Այսօր կան պետություններ, որոնք գոյացել են և իրենց ինքնությունը ձեռք են բերել ԽԱՀՄ-ի տարիներին, մինչ այդ դժվար էր պատկերացնել, որ կա Ղազախստան երկիր:
-Ինչո՞ւ, ղազախներն ապացուցում են, որ մի քանի հազար տարվա պատմություն ու պետականություն ունեն: Նազարբաևը Ձեզ հետ չի համաձայնի:
-Տարածքը եղել է և այդ տարածքում մոնղոլական արշավանքների հետևանքով ինչ-որ կազմավորումներ եղել են: Բայց ընդհանրությունների խնդիրները չեն քննարկվում, չեն ուսումնասիրվում: Այսօր հայ հանրությունը նվազագույն պատկերացումներ ունի, թե ինչ է Ղրղզստանը:
-Ղրղզստանը առավելագո՞ւյն պատկերացումներ ունի Հայաստանի մասին:
-Եթե մենք ինչ-որ պատկերացում ունենք, նրանք ընդհանրապես որևէ պատկերացում չունեն՝ սա առաջին խնդիրն է՝ մեծացնել տեղեկացվածությունը:
-Իսկ գուցե չկա տեղեկացված լինելու ցանկությո՞ւն, պահանջա՞րկ:
-Այդ պահանջարկային հասարակությունները առաջընթաց չեն ապրում, պահանջարկը պիտի ստեղծվի:
-Դուք առավոտյան արթնանում եք, որ լվացվելուց առաջ մոտենաք համակարգչին ու կարդաք՝ ինչ կա-չկա Ղազախստանում, Ղրղզստանո՞ւմ:
-Ոչ, իհարկե, բայց վա՞տ կլինի, որ հեռուստացույցից իմանանք՝ ինչո՞վ է այսօր ապրում ղազախը, ի՞նչ է մտածում ղրղզը… Դա խնդիրները չի լուծի, բայց կնպաստի, որ համագործակցությունը բարելավվի:
-Իսկ հոգևոր դա՞շտը:
-Ողջ հետխորհրդային տարածքում հոգևոր դաշտի մեծ դեֆիցիտ կա, հոգևոր-մտավոր արտադրանքը նվազել է: Դա խնդիրների խնդիրն է:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3536

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ